دلم میخواد درو دیوار اینجا رو سفید کنم... تازگی علاقه عجیبی به رنگ سفید پیدا کردم... دوست دارم همه جا رو یک دست سفید کنم...همه چیزو... حتی کلاغا رو... تمام فصلها و آدما رو یک دست رنگ سفید بزنم.
چی میخواستم بنویسم؟!
این پرش افکار بد چیزیه... میای یک چیزی بنویسی یک دفعه چند فرسنگ از اون هدف فاصله میگیری یک چیز دیگه ای مینویسی باز میبینی توی یک فضای دیگه هستی و باز تموم نکرده میپری سر یک شاخه جدید... البته در دنیای امروز اینو عیب نمیدونن بهش میگن مینیمالیست نویسی... والا.... اینم از سواد کم منه که یک چیزی شنیدم و اونقدر گشادم که لااقل نمیرم توی ویکی پدیا یک سرجی کنم ببینم مینیمالیست یعنی چی؟
اینجا خوبه... منظورم جزیره هایی که داشتمهِ... آدرساشون فرق میکنه ولی همیشه همشون خلوت و ساکت بودن ... عین یک دفتر خاطرات عمومی... آهان یادم اومد....یادم اومد میخواستم چی بنویسم... میخواستم یک مطلب بنویسم درباره اینکه چرا آدما دروغ میگن، دروغ در روابط و افکار و احساسات و دشمنی و دوستی هاشون و حتی دروغ در ذائقه غذاییشون...آیا این همه دروغ باعث میشه خوشحال تر و خوش بخت تر یاشیم؟ این فیس بوک و توییتر و گوگل پلاس و ده تا دنیای مجازی موازی دیگه پر شده از هایکووارهای میلیونها آدم که در بدی دروغ و دورویی؛ ناله و آه مینویسن، و اینکه چقدر خوبه اصلا به حرف بقیه مردم اهمیت نمیدن و سعی میکنن با حقیقتِ چیزی که هستن خوشحال و خوش بخت باشن و توی توییت ها و استاتوسها شون میخندن به ریشِ داشته یا نداشته بقیه دنیا و عین ستاره اول تاتر ژست میگیرن و تراژدی زندگی رو توی مشتاشون میچلونن و بی پروا، از سکس و روابط آن چنانی و آرمانهای آنچنانی ترشون میگن و بقیه رو به خاطر کوته بینی و کج اندیشی و ترسها و دروغهایی که به خودشون و دیگران میگن مذمت میکنن که آی ی ی ی ی ی ی ی ی ی ی دنیا بیا که تماشای ما کنی، که همه مثل موج دریا به تن من میکوبن و من مثل صخره قرص و محکم سر جامم، و تنهایی من شده رفیقم و عشق گذشته و این زخم توی قلبم منو ساخته و حرفو حرفو حرفو حرف و کیلومترها حرفو و بازم حرف و حرف......... بازم حرف و حرف ......
اما این کامپیوتر رو که خاموش میکنیم و صفحاتمون رو میبندیم... میشیم اون سوپر من خسته و زپرتی که شنلشو ازش گرفتن و به زمین تبعیدش کردن...به دنیای واقعی میون بقیه سوپر قهرمانهای شکست خورده، به سرزمین سقوط کرده ها.......
حتما باید بعدا یک پست دربارش بنویسم.......
چی میخواستم بنویسم؟!
این پرش افکار بد چیزیه... میای یک چیزی بنویسی یک دفعه چند فرسنگ از اون هدف فاصله میگیری یک چیز دیگه ای مینویسی باز میبینی توی یک فضای دیگه هستی و باز تموم نکرده میپری سر یک شاخه جدید... البته در دنیای امروز اینو عیب نمیدونن بهش میگن مینیمالیست نویسی... والا.... اینم از سواد کم منه که یک چیزی شنیدم و اونقدر گشادم که لااقل نمیرم توی ویکی پدیا یک سرجی کنم ببینم مینیمالیست یعنی چی؟
اینجا خوبه... منظورم جزیره هایی که داشتمهِ... آدرساشون فرق میکنه ولی همیشه همشون خلوت و ساکت بودن ... عین یک دفتر خاطرات عمومی... آهان یادم اومد....یادم اومد میخواستم چی بنویسم... میخواستم یک مطلب بنویسم درباره اینکه چرا آدما دروغ میگن، دروغ در روابط و افکار و احساسات و دشمنی و دوستی هاشون و حتی دروغ در ذائقه غذاییشون...آیا این همه دروغ باعث میشه خوشحال تر و خوش بخت تر یاشیم؟ این فیس بوک و توییتر و گوگل پلاس و ده تا دنیای مجازی موازی دیگه پر شده از هایکووارهای میلیونها آدم که در بدی دروغ و دورویی؛ ناله و آه مینویسن، و اینکه چقدر خوبه اصلا به حرف بقیه مردم اهمیت نمیدن و سعی میکنن با حقیقتِ چیزی که هستن خوشحال و خوش بخت باشن و توی توییت ها و استاتوسها شون میخندن به ریشِ داشته یا نداشته بقیه دنیا و عین ستاره اول تاتر ژست میگیرن و تراژدی زندگی رو توی مشتاشون میچلونن و بی پروا، از سکس و روابط آن چنانی و آرمانهای آنچنانی ترشون میگن و بقیه رو به خاطر کوته بینی و کج اندیشی و ترسها و دروغهایی که به خودشون و دیگران میگن مذمت میکنن که آی ی ی ی ی ی ی ی ی ی ی دنیا بیا که تماشای ما کنی، که همه مثل موج دریا به تن من میکوبن و من مثل صخره قرص و محکم سر جامم، و تنهایی من شده رفیقم و عشق گذشته و این زخم توی قلبم منو ساخته و حرفو حرفو حرفو حرف و کیلومترها حرفو و بازم حرف و حرف......... بازم حرف و حرف ......
اما این کامپیوتر رو که خاموش میکنیم و صفحاتمون رو میبندیم... میشیم اون سوپر من خسته و زپرتی که شنلشو ازش گرفتن و به زمین تبعیدش کردن...به دنیای واقعی میون بقیه سوپر قهرمانهای شکست خورده، به سرزمین سقوط کرده ها.......
حتما باید بعدا یک پست دربارش بنویسم.......
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر