نگاش عبور کرد... شکست... پاره کرد... الکترونها و نوترونها رو.. همه قوانین فیزیک و ریاضی و اخلاقی بشر رو... همه رو پشت سر گذاشت...پاره کرد... تف کرد بهشون... نگاهش همشون رو زیر سوال برد ... از شون یک چیز فقط پرسید...یک سوال بی جواب... نگاهش نگاهش نگاهش (( میپرسیدن اون چشما؛ آخه چرا؟))... از بین تمام فاصله ها و معیارهای شناخته شده و ناشده گذشت و رد شد و محوشون کردو ... نابود کردو... درست وسط قلب من نشست.... قلبم خونی شده...بریده... ناقصه.... آخ...آخ... چقدر ناتوانم... چقدر بدبختم... نگاهش انسانیت رو زیر سوال برد.
دست دراز کردم... فاصله ای نبود... تن نحیفشو... یک پاره استخون رو بغل کردم محکم به سینم چسبوندم.... آخ؛ طفلکم... منو ببخش... برای تمام ظلمی که در حقت کردم... برای تمام لقمه های اضافی که خوردم و تمام قطره های آبی که بی یاد تو به دهان هرزه ریختم... اخ طفلکم... منو ببخش... منو ببخش... منو ببخش
محو شد... توی قطره های شور اشکم که فقط عطشش رو بیشتر میکرد ناپدید شد... انگار هیچ وقت متولد نشده بود...............................................................................................................................
....................................................................................................................................
..................................................................................................................................
.....................................................................................................................................
...............................................................................................................................
...................................................................................................................................
............................................................................................................................
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر