می دونید. نوشتن برای ((هیچ کس)) همیشه عجیب بوده. وبلاگ همیشه عجیبه. البته من خیالم راحته چون طبق آمار بازدیدکنندگانم تنها موجود زنده اینجا خودم هستم. اینقدر که خیالم راحته که نوشته های اینجارو کسی نمی خونه از جایی که دفتر خاطراتم رو پنهان کردم تا دیده نشن راحت نیست.
برای همین با خیال راحت می تونم بگم.... دلم شکسته. و کسی اینو نمی بینه.
برای همین با خیال راحت می تونم بگم.... دلم شکسته. و کسی اینو نمی بینه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر